Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ ΙΙ

Του ΚΜ

Στο πρώτο σημείωμα με τίτλο "Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ" (29/8/15) που δημοσιεύθηκε στην Iskra (βλ. εδώ) επισημαίνονταν τα χαρακτηριστικά του κόσμου του ΟΧΙ που θα μπορούσαν να τον ωθήσουν στην εκ νέου αδράνεια, στην περιθωριοποίηση και στην αποχή ή αρνητική στάση απέναντι στις εκλογές.

Επισημαινόταν η δυσκολία απεύθυνσης της Λαϊκής Ενότητας στις μάζες του ΟΧΙ, η απουσία οργανωτικής δομής που θα επέτρεπε την πολιτική σταθεροποίηση και ωρίμανση της παρέμβασης όλου αυτού του κόσμου που βγήκε στο πολιτικό προσκήνιο με το δημοψήφισμα. Και αντίστροφα, επισημαινόταν ότι η απουσία οργανώσεων λειτουργεί αρνητικά και για την ίδια τη Λαϊκή Ενότητα, επειδή χάνει την επαφή της με τις ιδέες, τις επιθυμίες και τους φόβους των κοινωνικών στρωμάτων που επιθυμεί να εκπροσωπήσει πολιτικά.

Μετά το σοκ της στροφής του, μνημονιακού πλέον, ΣΥΡΙΖΑ «ο μηδενισμός, η αντίληψη ότι "όλοι είναι το ίδιο", η αποχώρηση από την πολιτική πάλη, η αποχή», για τα οποία γράφαμε στο σημείωμα της 28/8, λειτούργησαν. Η Λαϊκή Ενότητα πάλεψε, με λάθη είναι αλήθεια—μόνο ο Πάπας είναι αλάθητος—κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, χωρίς μέσα και χωρίς χρονικά περιθώρια. Μπορεί να υπήρξαν κενά στον πολιτικό της λόγο, αλλά είναι η μόνη δύναμη που πάλεψε με αξιώσεις προβάλλοντας αξίες και πολιτικές πραγματικής ανατροπής του μνημονιακού καθεστώτος.

Προφανώς και το εκλογικό αποτέλεσμα επίσης πρέπει να ερμηνευτεί σαν κάλεσμα προς τη Λαϊκή Ενότητα να οργανωθεί, να γίνει σαφέστερη, να επεξεργαστεί τις θέσεις της, να ξεκαθαρίσει επίσης τα ταξικά της χαρακτηριστικά και τους μακροπρόθεσμους στόχους της.

Η πρόκληση προς τη Λαϊκή Ενότητα είναι να αποδείξει ότι εκφράζει βαθύτερες διαδικασίες του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, να ξεπεράσει τους στενούς κύκλους της αριστερής διανόησης και να αναδείξει ένα συνολικό «σχέδιο» ανάταξης της Ελληνικής κοινωνίας με σύγχρονους μεν, ταξικούς δε, όρους.

Όμως, επίσης μπαίνουμε σε μια περίοδο που ευνοεί τις συγχύσεις, τις θεωρίες «ήττας». Διαβάζουμε σε σχόλια αριστερών "κριτών" περί «της συντριπτικής ήττας που υπέστη το ΟΧΙ από την κυβέρνηση Τσίπρα και του τσακίσματος του αγωνιστικού φρονήματος της κοινωνίας» ότι «το μέγεθος της ήττας είναι τέτοιο που συμφιλιώνει τον βασανιζόμενο με το βασανιστή του» και άλλα μελοδραματικά. Ανεξάρτητα από τις όποιες θετικές ιδέες μπορεί να περιέχουν παρόμοια σχόλια, όταν καταπιάνονται με το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον, αγνοούν το βασικό: Ότι η ταξική βάση των μνημονίων γεννά αναπόφευκτα την ταξική πάλη, ότι η Λαϊκή Ενότητα έγραψε αγωνιστικές παρακαταθήκες και είναι ουσιαστικά η μόνη δύναμη που στάθηκε απέναντι στον Αρμαγεδδώνα, ότι το στοίχημα για την ανάπτυξή της είναι να συνεχίσει να στέκεται όρθια, να καταφέρει να δεθεί με τα κοινωνικά στρώματα που θίγονται και ψάχνουν να βρουν διέξοδο, να τα μπολιάσει με πρωτοπόρες ιδέες και να διδαχθεί από αυτά και την πείρα τους. Προφανώς και για να πετύχει να κάνει τέτοια βήματα, η Λαϊκή Ενότητα θα πρέπει να συζητήσει, να ξεκαθαρίσει, να παρέμβει πολύ πιο αποτελεσματικά. Χωρίς κραυγές και ψίθυρους, με ψυχραιμία και με πολιτικό τρόπο.

Η βίαιη αναδιάταξη των όρων απόσπασης υπεραξίας που επιχειρεί η άρχουσα τάξη στην Ελληνική κοινωνία μέσω των μνημονίων, η ένταση της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η λεηλασία του κοινωνικού πλούτου θα γεννούν αντιστάσεις και αντιδημοκρατικές εκτροπές. Το πρόβλημα μέσα στην αριστερά είναι οι ιδέες που θα ηγεμονεύσουν και αν αυτές θα καταφέρουν να οργανώσουν την αντίσταση της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην καταστροφή. Οι κραυγές, οι οδυρμοί και οι ολολυγμοί ούτε ιδέες προσφέρουν ούτε αντιστοιχούν στην πραγματικότητα της συνεχιζόμενης πάλης των υπαρκτών λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων στο πεδίο της υπαρκτής ταξικής πάλης.

Η Λαϊκή Ενότητα θα κριθεί από την ετοιμότητά της να ανταποκριθεί σε αυτή την πραγματικότητα και όχι στις φαντασιώσεις "αμαρτίας-μετάνοιας-εξομολόγησης-άφεσης" που ουσιαστικά ξεδιπλώνουν οι, καλών προθέσεων οπωσδήποτε, οδυρόμενοι "κριτές".

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Δέκα λόγοι που ψηφίζουμε Λαϊκή Ενότητα

Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.

1. Γιατί δεν αποδεχόμαστε τους μονόδρομους των μνημονίων που μας επιβάλλουν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, οι ευρωπαίοι τραπεζίτες, όλα τα αρπακτικά της ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Μονόδρομους που ακολουθούν απαρέγκλιτα οι ντόπιοι υποτελείς τους – Τσίπρας, Μεϊμαράκης, Βενιζέλος, Σαμαράς, Παπανδρέου. Γιατί υπάρχει εναλλακτική πρόταση και άλλος δρόμος. Είναι ο δρόμος της αντίστασης, της σύγκρουσης με τη λιτότητα, το νεοφιλελευθερισμό, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Ο δρόμος της ανεξαρτησίας από την ευρωζώνη και την ΕΕ, της αποτίναξης της θηλιάς του χρέους, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων.
2. Γιατί το πραγματικό δίλημμα και η θέληση των εργαζόμενων και της νεολαίας –όπως εκφράστηκε συντριπτικά στο δημοψήφισμα– δεν είναι το ποιος θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο, αλλά το ποιος θα αντισταθεί. Και αυτή η δύναμη είναι η Λαϊκή Ενότητα, μαζί με τη νεολαία και τους εργαζόμενους, μαζί όλο με το λαό. Στις εκλογές δεν επιλέγουμε αυτόν που θα εκτελέσει το τρίτο μνημόνιο. Επιλέγουμε εναλλακτικό σχέδιο, πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, προοπτική για τη χώρα και το λαό.
3. Γιατί η ελπίδα παραμένει –πρέπει να παραμένει– ζωντανή, παρόλο που κακοποιήθηκε από τον Τσίπρα και την παρέα του Μαξίμου. Όσο δυνατότερες είναι οι γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις, τόσο δυνατότερη θα είναι και η ελπίδα. Η Λαϊκή Ενότητα δεν πέρασε στην αντίπερα όχθη, χτίζει το μέτωπο για να δυναμώσει η ελπίδα, δεν αποδέχεται τη μνημονιακή φυλακή, τη μνημονιακή κοινωνία.
4. Γιατί την επομένη των εκλογών είναι απαραίτητη, αναγκαία και χρήσιμη μια αριστερή, αγωνιστική αντιπολίτευση απέναντι στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Μεϊμαράκη για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία, για να εκφράσει τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Γιατί την επόμενη μέρα θα έχουμε αγώνες, όταν ο θυμός θα ξεπεράσει το φόβο, την παγωμάρα, την αηδία. Και δεν επιτρέπεται το τρίτο μνημόνιο να είναι το μοναδικό που απέναντί του δεν θα βρίσκει μια ισχυρή προοδευτική αντιπολίτευση.
5. Γιατί δεν παραιτούμαστε, δεν απέχουμε. Δεν θα κάνουμε το χατίρι σε όσους θέλουν το λαό και τη νεολαία να απέχουν απογοητευμένοι. Η αποχή δεν είναι στάση τιμωρίας, τους αφήνει περιθώρια για ακόμα περισσότερη λιτότητα και φτώχεια, ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή του λαού και του τόπου. Η αποχή είναι λευκή επιταγή σε όσους θέλουν να εφαρμόσουν μνημόνια. Να τους τιμωρήσουμε ψηφίζοντας Λαϊκή Ενότητα. Γιατί ο μεγάλος τους αντίπαλος είναι η Λαϊκή Ενότητα – η δύναμη που παλεύει για την κατάργηση των μνημονίων κι όχι για τη διατήρηση και διαχείρισή τους.
6. Γιατί το ΟΧΙ της ανυπότακτης νεολαίας και του λαού δεν παραιτείται, δεν απέχει, δεν τσακίζεται. Γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι, όπως και δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Γιατί η αριστερά και η δεξιά δεν είναι το ίδιο. Ο Τσίπρας μπορεί να είναι το ίδιο με τον Μεϊμαράκη, αλλά ο Τσίπρας δεν είναι αριστερά. Η αριστερά δεν έχει σχέση με τα μνημόνια, τη λιτότητα, την υποτέλεια – τα πολεμάει. Δεν ξεπουλά τα πάντα για την εξουσία – υπερασπίζεται τα δίκια του λαού.
7. Γιατί αρνούμαστε να έχουμε ένα κοινοβούλιο υποταγμένο στη Μέρκελ, στον Σόιμπλε, στον Ντάισενμπλουμ. Ένα κοινοβούλιο-πρωτοκολλητή των αποφάσεων των Βρυξελλών, που θα παραδίνει το λαό και τον τόπο, το μέλλον των επόμενων γενιών στα συμφέροντα των δανειστών, στις επιταγές και εντολές της ευρωζώνης. Γιατί η Λαϊκή Ενότητα δεν διστάζει να αρνηθεί την αποπληρωμή του χρέους. Δεν φοβάται να συγκρουστεί με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, με την ευρωζώνη. Γιατί η ιστορία δείχνει ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη να αλλάζουν τη ζωή τους όταν στέκονται όρθιοι και σηκώνουν κεφάλι, όταν παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
8. Γιατί όσες και όποιες δίκαιες και κριτικές επιφυλάξεις υπάρχουν για το πώς γεννήθηκε η Λαϊκή Ενότητα, για τις δυνάμεις αδρανείας του παρελθόντος, ακόμα και για πρόσωπα, αυτό το υπό διαμόρφωση μέτωπο – φορέας, δεν παύει να μιλάει και να έχει αναφορά στις αξίες και τα προτάγματα της Αριστεράς. Καθορίζεται με βάση το σύγχρονο κοινωνικό και εθνικό ζήτημα και αποτελεί έστω και αναγκαστικά τη μόνη επικίνδυνη για το σύστημα και χρήσιμη για το λαό και τη νεολαία αριστερή αντιμνημονιακή επιλογή.
9. Γιατί στα καυτά επίκαιρα ερωτήματα επιλογής «ευρωζώνη ή λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία», «έξοδος από το ευρώ ή ανεργία, φτώχεια και μετανάστευση», η Λαϊκή Ενότητα απαντάει καθαρά και αυτονόητα. Γιατί η ευρωζώνη είναι μνημόνιο, αποτελεί το σύστημα, το πλαίσιο και το όριο για διαρκή λιτότητα και απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Γιατί αποδείχτηκε ότι δεν διαπραγματεύεσαι με τους λύκους και τα λιοντάρια στο λάκκο τους.
10. Γιατί η επόμενη μέρα, χωρίς ισχυρή Λαϊκή Ενότητα στη Βουλή και στους αγώνες, θα είναι ακόμη χειρότερη. Η Λαϊκή Ενότητα, με όλες τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας που μπορεί να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή. Ισχυρή Λαϊκή Ενότητα σημαίνει καλύτερες θέσεις μάχης την επόμενη των εκλογών. Γιατί μάχες θα έχουμε. Ας μη γελιέται κανείς.

Λαϊκή Ενότητα: Η Γενιά του ΟΧΙ

Οκτώ προτάσεις της Λαϊκής Ενότητας

Κατεπείγοντα μέτρα στήριξης του λαϊκού εισοδήματος και οικονομικής ανασυγκρότησης παρουσίασε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης

Μιλώντας στον ΑΝΤ1 και στη δημοσιογράφο Ρίτσα Μπιζόγλη,  ο πρόεδρος της Λαϊκής Ενότητας Παναγιώτης Λαφαζάνης παρουσίασε μια δέσμη επειγόντων προτάσεων για την άμεση στήριξη των λαϊκών εισοδημάτων, στο πλαίσιο ενός αντιμνημονιακού προγράμματος προοδευτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας: 
1. Θέσπιση αφορολόγητου ορίου 12.000 ευρώ για κάθε φυσικό πρόσωπο, ανεξαρτήτως της πηγής προέλευσης του εισοδήματός του (μισθωτοί, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες κτλ) 

2. Άμεση και πλήρης κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ως άδικου, δημευτικού και αντιαναπτυξιακού φόρου. 

3. Ριζική αλλαγή του ΦΠΑ. Όλα τα είδη- και πολύ περισσότερο τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης- να υπαχθούν σε χαμηλό, μονοψήφιο συντελεστή ΦΠΑ. Σε διψήφιο συντελεστή ΦΠΑ να μείνουν μόνο τα είδη υπερπολυτελείας. Ειδικότερα να καταργηθεί ο μνημονιακός ΦΠΑ 23% στην εκπαίδευση, πρώτα από όλα στα κέντρα εκμάθησης ξένων γλωσσών. Οι χαμηλοί συντελεστές ΦΠΑ όχι μόνο θα ανακουφίσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, αλλά και θα αποφέρουν περισσότερα έσοδα στο δημόσιο. 

4. Εθνικοποίηση- κοινωνικοποίηση των τραπεζών και γενναία ρύθμιση μέχρι πλήρους διαγραφής χρεών για νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις- θεμελιώδης προϋπόθεση για αναπνεύσουν η κοινωνία και η οικονομία. Ριζική αλλαγή του Τειρεσία και μετατροπή του σε δημόσιο όργανο που θα υπηρετεί τους πολίτες και την οικονομία και όχι τους τραπεζίτες. 

5. Πλήρης επαναφορά όλων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των εργαζομένων και πλήρης αποκατάσταση των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων. 

6. Αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση κάθε μισθολογικής ή άλλης διάκρισης σε βάρος των νέων εργαζομένων. 

7. Διπλασιασμός ,τουλάχιστον, και παραγωγικός αναπροσανατολισμός του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, προκειμένου το τελευταίο να γίνει μοχλός για να τεθεί η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης. 

8. Διασφάλιση ισχυρής ρευστότητας με ευνοϊκούς όρους για τη χρηματοδότηση του δημοσίου και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων,  σε σύγκρουση και σε ρήξη με τις ευρωζωνικές πρακτικές.

Μ. Γλέζος: Η Νεολαία να αποφασίσει για το Παρόν και το Μέλλον της

Λαϊκή Ενότητα: «Η εξουσία στα χέρια του Λαού»

Αγρότες, νέο Μνημόνιο και «Λαϊκή Ενότητα»

Γιάννης Τόλιος, υποψήφιος της «Λαϊκής Ενότητας» στη Β’ Αθήνας

Το νέο Μνημόνιο που δυστυχώς ψήφισε στη Βουλή η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με στήριξη των κομμάτων του παλαιού μνημονιακού τόξου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και τις ευλογίες της «τερατρόϊκα» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ-ΕΜΣ), θα πλήξει με τα υφεσιακά μέτρα που προωθεί την οικονομία και τα λαϊκά εισοδήματα, ενώ θα αυξήσει την ήδη εκρηκτική ανεργία ιδιαίτερα των νέων. Μεγάλο πλήγμα θα υποστούν οι μικρομεσαίοι αγρότες. Τα μέτρα που περιέχονται στο 3ο μνημόνιο, θα εντείνουν την εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής και της αγροτικής γης, χιλιάδες μικροί και μεσαίοι αγρότες θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης και ανεργίας, ενώ θα ενταθεί παράλληλα και η διατροφική εξάρτηση της χώρας.

Μέτρα-λαιμητόμος του Μνημονίου σε βάρος των αγροτών

Ειδικότερα τα μέτρα-λαιμητόμος του νέου Μνημονίου σε βάρος των αγροτών αφορούν: πρώτον, αύξηση φορολογικού συντελεστή εισοδήματος από 13% στο 26% το 2016 και αμέσως μετά 29%. δεύτερον, διπλασιάζεται η προκαταβολή φόρου στο 55% και μάλιστα αναδρομικά για τα εισοδήματα του 2014 και βαθμιαία στο 75% και στο 100%. τρίτον, καταργείται σταδιακά η επιστροφή φόρου (επιδότηση) στο αγροτικό πετρέλαιο. τέταρτον, αυξάνεται ο ΦΠΑ στο 23% για όλα τα καλλιεργητικά μέσα, εφόδια, υπηρεσίες (φάρμακα, λιπάσματα, σπόροι κλπ) με αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους παραγωγής. πέμπτον, τριπλασιάζονται οι εισφορές στον ΟΓΑ. έκτον, περικόπτονται οι αγροτικές συντάξεις. έβδομο, μονιμοποιείται ο ΕΝΦΙΑ για αγροτικά σπίτια, αγροτεμάχια κά. Τέλος υιοθετείται η απαράδεκτη πρόταση του ΟΟΣΑ για απελευθέρωση των ημερών φρέσκου γάλακτος (θα καθορίζονται από τον παρασκευαστή), σε βάρος των εγχώριων παραγωγών και καταναλωτών και υπέρ εισαγόμενων από βόρειες χώρες της ΕΕ. Αυτή η λαίλαπα μέτρων, θα συνθλίψει ότι έχει μείνει ακόμα όρθιο στον αγροτικό τομέα και στην ελληνική ύπαιθρο.

Παραγωγική ανασυγκρότηση στον αγροτικό τομέα

Για τη «Λαϊκή Ενότητα» ο αγροτικός τομέας θεωρείται κρίσιμης σημασία, τόσο από την άποψη εξασφάλισης των αναγκαίων τροφίμων για την ελληνική κοινωνία, όσο για την απασχόληση και επιβίωση των αγροτών, καθώς την προμήθεια πρώτων υλών σε διάφορους κλάδους της μεταποίησης, τη διατήρηση ζωντανών οικισμών στην περιφέρεια, προστασίας πολιτιστικής κληρονομιάς, περιβάλλοντος, βιοποικιλότητας, κά.

Ειδικότερα στον αγροτικό τομέα για τη «Λαϊκή Ενότητα» προτεραιότητα έχει η εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης εθνικής αγροτικής πολιτικής με στόχο την ενίσχυση της διατροφικής επάρκειας, της οικολογικής διαχείρισης των φυσικών πόρων, της ενίσχυσης των δημόσιων υποδομών, την αύξηση της αγροτικής απασχόλησης, τη βελτίωση της θέσης των αγροτών και ιδιαίτερα των νέων αγροτών.

Η προώθηση της συγκεκριμένης πολιτικής συνδέεται με την εφαρμογή εξειδικευμένων προγραμμάτων αγροτικής ανάπτυξης και ποιοτικής γεωργίας, κτηνοτροφίας και αλιείας, με στόχο την παραγωγή επώνυμων πιστοποιημένων προϊόντων. Επίσης θεωρεί αναγκαίο το συντονισμό και τη συνεργασία των διαφόρων κρίκων της παραγωγικής αλυσίδας από τον παραγωγό ως τον τελικό καταναλωτή διασφαλίζοντας καλύτερες τιμές και περιορίζοντας τη δράση των μεσαζόντων. Τάσσεται υπέρ της προστασίας και πιστοποίησης ντόπιων ποικιλιών και αυτόχθονων φυλών ζώων και απαιτεί νομοθετική απαγόρευση της χρήσης «γενετικά τροποποιημένων οργανισμών» (GMOs) στην παραγωγή αγροτικών προϊόντων.

Η «Λαϊκή Ενότητα» αντιτίθεται στις αντιαγροτικές ρυθμίσεις της νέας ΚΑΠ και ζητά αναδιανομή κονδυλίων υπέρ των μεσογειακών προϊόντων και των μικρομεσαίων αγροτών. Τάσσεται υπέρ της αύξησης των επενδύσεων σε υποδομές, αγροτική έρευνα και διάχυση υφιστάμενης τεχνογνωσίας στον αγροτικό κόσμο. Είναι κάθετα αντίθετη στη Συμφωνία Τ.Τ.Ι.Ρ. (Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων) μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ, που ενισχύει την ασυδοσία των πολυεθνικών στις επενδύσεις, στο εμπόριο και στην παραγωγή γεννητικά τροποποιημένων τροφίμων.

Η «Λαϊκή Ενότητα» αγωνίζεται για πολύπλευρη στήριξη των αγροτών, κυρίως της οικογενειακής γεωργίας και της κτηνοτροφίας, με την παροχή συμβουλευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών, εξασφάλιση χαμηλότοκης τραπεζικής χρηματοδότησης, δημιουργία τράπεζας αγροτικού σκοπού, ρύθμιση αγροτικών χρεών, αποζημιώσεις για φυσικές καταστροφές, δίκαιη φορολογική μεταχείριση, καθιέρωση φθηνού αγροτικού πετρελαίου και μειωμένου τιμολογίου ΔΕΗ. Δίνει επίσης ιδιαίτερη σημασία στην εγκατάσταση νέων αγροτών στην ύπαιθρο, στην αναζωογόνηση και ίδρυση βιώσιμων αγροτικών συνεταιρισμών, ομάδων παραγωγών και άλλων μορφών κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Τέλος θεωρεί αναγκαία τη στήριξη των εξαγωγικών προσπαθειών με διακρατικές εμπορικές συμφωνίες, επαναφορά του θεσμού του εμπορικού ακόλουθου στις πρεσβείες και εφαρμογή μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής ισότιμης συνεργασίας με όλες τις χώρες.

Εξυπακούεται ότι οι προτάσεις για τον αγροτικό τομέα, συνδέονται με τους γενικότερους στόχους της παραγωγικής ανασυγκρότησης, κατάργησης της λιτότητας, διαγραφής μεγαλύτερου μέρους του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, κά, τα οποία δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στα όρια της ευρωζώνης, γεγονός που κάνει αναγκαία τη μετάβαση στο εθνικό νόμισμα και την ανάκτηση του ελέγχουν των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής για εξασφάλιση προοδευτικής εξόδου από την κρίση με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική. Οι έλληνες αγρότες έχουν πολλούς λόγους να αποδοκιμάσουν παλιά και νέα μνημονιακά κόμματα, αλλά έχουν ένα βασικό λόγο να στηρίξουν τη «Λαϊκή Ενότητα», ως συνεπή και μαχητική αντιμνημονιακή δύναμη που ανοίγει ελπιδοφόρες προοπτικές στην ελληνική κοινωνία.

Πρέπει άραγε να πληρώσουμε το χρέος;

Των Νταμιέν Μιλέ και Ερίκ Τουσέν

Επομένως, μία από τις αναπάντεχες συνέπειες της κρίσης υπήρξε το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-2009, αυτή επέτρεψε στους τραπεζίτες της Δυτικής Ευρώπης (Γερμανούς και Γάλλους κατά κύριο λόγο) να χρησιμοποιούν τα κεφάλαια που τους δάνεισαν η Fed και η ΕΚΤ για να αυξήσουν τις δραστηριότητές τους σε αρκετές χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) και για να αποκομίσουν ιδιαίτερα σημαντικά κέρδη. Από τον Ιούνιο του 2007 (ξέσπασμα της κρίσης των subprimes) έως τον Σεπτέμβριο του 2008 (χρεοκοπία της Lehman Brothers), τα δάνεια που χορήγησαν οι ιδιωτικές τράπεζες της Δυτικής Ευρώπης στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 33%, περνώντας από τα 120 δισ. ευρώ στα 160 δισ. ευρώ.
Την άνοιξη του 2010, τη στιγμή που η ζώνη του ευρώ υφίσταται ισχυρές πιέσεις, η ΕΚΤ δανείζει τις ιδιωτικές τράπεζες με το προνομιακό επιτόκιο του 1%. Αντίθετα, για να δανείσουν χώρες όπως η Ελλάδα, οι τράπεζες απαιτούν ένα κατά πολύ υψηλότερο επιτόκιο: 4-5% για τρίμηνα έντοκα γραμμάτια και περίπου 12% για τίτλους δεκαετούς διάρκειας. Και ποια δικαιολογία προβάλλουν για να στηρίξουν παρόμοιες απαιτήσεις; Τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών» που επικρέμαται πάνω από τους τίτλους της χώρας. Η απειλή ήταν τόσο σοβαρή, ώστε, τον Μάιο του 2010, το επιτόκιο των δεκαετών τίτλων ξεπέρασε το 16,5%. Εξάλλου, για να «τροφοδοτήσει με ρευστότητα» την αγορά τίτλων του κρατικού χρέους, η ΕΚΤ εγγυάται στο εξής τις απαιτήσεις που βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζών, αγοράζοντας από αυτές κρατικούς τίτλους του δημοσίου χρέους, ενώ -θεωρητικά- απαγορεύει στον εαυτό της τη δυνατότητα να προβεί στον απευθείας δανεισμό αυτών ακριβώς των κρατών.
Αξίζει πραγματικά τον κόπο να προσπαθούμε με πείσμα να διατηρήσουμε στη ζωή έναν τόσο παράλογο μηχανισμό; Σε τελική ανάλυση, αφού οι τράπεζες απαιτούν υψηλά επίπεδα ανταμοιβής για τα χρήματα που δανείζουν επειδή σε αυτά ενσωματώνουν τον «κίνδυνο της στάσης πληρωμών», δεν θα ήταν λογικό να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της παύσης της αποπληρωμής του χρέους ή ακόμα και την καταγγελία του τμήματος του χρέους που θεωρείται επαχθές; Συνήθως, απλά και μόνο η αναφορά αυτής της επιλογής πυροδοτεί περιγραφές για το τεράστιο χάος στο οποίο θα οδηγήσει οπωσδήποτε παρόμοια ενέργεια: Ο Κριστιάν Νουαγέ, διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας, το θεωρεί «σενάριο της φρίκης»(1). Ωστόσο, από την πλευρά των πληθυσμών που υφίστανται την κρίση, μήπως το «σενάριο της φρίκης» συνίσταται στην εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας που έχουν εξαγγελθεί;
Ο Χένρι Κίσινγκερ -αμερικανός πρώην υπουργός Εξωτερικών και αναλυτής τον οποίο κανένας δεν θα μπορούσε να υποπτευθεί για αυξημένη συμπάθεια και ευαισθησία προς τον Τρίτο Κόσμο- δήλωσε, το 1989, αναφερόμενος στα προγράμματα δομικής αναδιάρθρωσης και λιτότητας που προωθούσε το ΔΝΤ στις λατινοαμερικανικές χώρες: «Καμία δημοκρατική κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχτεί τις απαιτήσεις των διεθνών θεσμών για παρατεταμένη λιτότητα και δημοσιονομικές περικοπές στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών(2)». Πόσω μάλλον που, καθώς τα παλαιότερα δάνεια αποπληρώνονται εν μέρει με τη σύναψη νέων δανείων, το δημόσιο χρέος δεν παύει να αυξάνεται παρά τη συνεχιζόμενη πληρωμή των δόσεων για την εξόφλησή του. Το 2009, οι κυβερνήσεις των αναπτυσσόμενων χωρών είχαν αποπληρώσει ποσά που αντιστοιχούσαν σχεδόν στο εκατονταπλάσιο από εκείνα που όφειλαν το 1970 (για την ακρίβεια, 98 φορές μεγαλύτερα). Παρ' όλα αυτά, το χρέος τους είχε γίνει τριάντα δύο φορές υψηλότερο.
Ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, επικεφαλής των οικονομολόγων της Παγκόσμιας Τράπεζας την περίοδο 1997-2000, συμπεραίνει ότι «τόσο η θεωρία όσο και η πράξη αφήνουν να διαφανεί ότι είναι πολύ πιθανό να υπερέβαλαν όσοι έκαναν λόγο για πλήρες κλείσιμο της στρόφιγγας του δανεισμού»(3). Στην Αργεντινή, την περίοδο 2003-2010, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης ήταν της τάξης του 8%. Συνεπώς, η παύση των πληρωμών δεν έχει αναγκαστικά ως αποτέλεσμα τον κατακλυσμό που υπόσχονται οι Κασσάνδρες του χρέους. Μήπως όμως μπορεί επιπλέον να αποδειχθεί και θεμιτή;

3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

• Μείωση των πόρων του κρατικού προϋπολογισμού, που θα διατεθούν για τις κύριες συντάξεις, κατά 0,25% το 2015 και 1% του ΑΕΠ το 2016 και μετά, δηλαδή περίπου κατά 2 δις ευρώ το χρόνο, σε μια περίοδο μάλιστα που αυξάνεται ο αριθμός των συνταξιούχων.

• Περικοπή του μη ανταποδοτικού μέρους της κατώτερης σύνταξης καθώς και του ΕΚΑΣ σε όλους τους νέους συνταξιούχους ηλικίας κάτω των 67, δηλαδή μειώσεις έως και 41% , δηλαδή από 486 ευρώ μηνιαία στα 338 ευρώ.

• Αύξηση της εισφοράς των συνταξιούχων για τον κλάδο υγείας από 4% σε 6% στις κύριες και από 0% σε 6% στις επικουρικές συντάξεις με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των συνταξιούχων κατά 854 εκατ. ευρώ το χρόνο.

• Ενοποίηση όλων των επικουρικών ταμείων στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (Ε.Τ.Ε.Α.) και εφαρμογή της « ρήτρας μηδενικού ελλείμματος», δηλαδή περικοπή από 1-1-2015 επικουρικών συντάξεων και εφάπαξ παροχών. Με βάση την υπό εξέλιξη αναλογιστική μελέτη για το ΕΤΕΑ, στις προβολές 2015 - 2016 προκύπτει έλλειμμα 1,4 δις, το οποίο δεν θα καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, οδηγώντας σε δραματική μείωση επικουρικών συντάξεων ή και αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών.

• Πάγωμα της κατώτερης σύνταξης στην σημερινή ονομαστική της αξία, έως το 2021 (πάγωμα 509.000 συντάξεων του Ι.Κ.Α.).

• Μείωση των συντάξεων του Ο.Γ.Α. κατά το μη ανταποδοτικό μέρος, δηλαδή μέχρι 66% (ήτοι από 360 μέχρι και σε 120 ευρώ μηνιαία) για όλους όσοι δεν έχουν καταβάλει εισφορές και για όσους λαμβάνουν την κατώτερη σύνταξη, (690.301 άτομα).

• Σταδιακή μείωση των δικαιούχων του Ε.Κ.Α.Σ. έως την κατάργηση του ως το τέλος του 2019, μέτρο που αφορά 300.000 χαμηλοσυνταξιούχους, που θα ζουν πλέον κάτω από τα όρια της φτώχειας. Κατάργηση από το 2016 του Ε.Κ.Α.Σ. για το 20% των δικαιούχων που θα δουν το μηνιαίο εισόδημά τους να μειώνεται 193 ευρώ κατά μέσο όρο.

• Εφαρμογή από 1-1-2015 του νόμου 3863/2010 και 3865/2010 και των έμμεσων ή άμεσων περικοπών κατά 100 ευρώ μηνιαία μέσα στην επόμενη δεκαετία, που επιφέρει η εφαρμογή του νέου τρόπου υπολογισμού των κύριων συντάξεων (εγγυημένη από το κράτος βασική σύνταξη 360 ευρώ μηνιαία και ανταποδοτική σύνταξη). Με τους νόμους αυτούς εκτός από τα χαμηλά ποσοστά αναπλήρωσης που προβλέπουν εξατομικεύεται η κοινωνική ασφάλιση με περιορισμό του αναδιανεμητικού και αλληλέγγυου χαρακτήρα της.

• Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ώστε από το 2022 και μετά η ηλικία που θα μπορεί κανείς να βγει στη σύνταξη να είναι τα 67 έτη για πλήρη είτε τα 62 έτη με 40 χρόνια ασφάλισης είτε για μειωμένη σύνταξη, με ποινή πρόωρης συνταξιοδότησης που αυξάνεται από -6% ανά επιπλέον έτος επιμήκυνσης σε -16%. Καταργούνται όλα τα κατοχυρωμένα ασφαλιστικά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα μετά την 19-8-2015, καθώς και μεγάλος αριθμός θεμελιωμένων δικαιωμάτων στο δημόσιο τομέα.

• Σταδιακή κατάργηση όλων των εξαιρέσεων χρηματοδότησης ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό και εναρμόνιση των ασφαλιστικών εισφορών αλλά και των παροχών με τη δομή και τις προϋποθέσεις του Ι.Κ.Α. για όλα τα ταμεία από 1 Ιουλίου 2015. Από τα μέτρα αυτά, θα έχουμε αυξήσεις των εισφορών σε ΟΓΑ (θα τριπλασιαστούν), ΝΑΤ και ΟΑΕΕ, αφού θα επέλθει δραματική περικοπή της κρατικής επιχορήγησης στον ΟΓΑ σήμερα αγγίζει το 85% των εσόδων του-, στο ΝΑΤ - σχεδόν 90% των εσόδων του- και στον ΟΑΕΕ.

• Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων (π.χ. αγγελιόσημο) μέχρι 31 Οκτωβρίου 2015, και αντίστοιχες αυξήσεις των εισφορών ή μειώσεις των παροχών.

• Εύρεση ισοδύναμων που θα καλύψουν το κόστος εφαρμογής (2,6-3 δις το χρόνο, ήτοι 1,5% του ΑΕΠ) της απόφασης του Συμβουλίου Επικρατείας περί αντισυνταγματικότητας των περικοπών στις κύριες και επικουρικές συντάξεις κατά την περίοδο 2010-2012.

• Σταδιακή ολοκλήρωση της ενοποίησης των ταμείων σε ένα έως το τέλος του 2016. Το μέτρο αυτά θα προκαλέσει πολλά λειτουργικά προβλήματα και ισοπέδωση παροχών προς τα κάτω.

• Αύξηση επιτοκίου από 3% σε 5% και μείωση του αριθμού των δόσεων με βάση εισοδηματικά κριτήρια σε βάρος των 300.000 οφειλετών που ρύθμισαν οφειλές τους ύψους 5,66 δις ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία.

• Κατάργηση αντιμνημονιακών συνταξιοδοτικών διατάξεων των ν.4325/2015 και ν.4331/2015 (επαναφορά σύνταξης σε υπερήλικες ανασφάλιστους και ομογενείς, συμψηφισμός σύνταξης με οφειλές στον ΟΑΕΕ και στο ΕΤΑΑ κλπ).

• Είσπραξη ασφαλιστικών εισφορών από την εφορία, η οποία όμως λειτουργεί απρόσωπα χωρίς τα κοινωνικά και εισοδηματικά κριτήρια, που έθεταν σε περίπτωση οφειλών τα ασφαλιστικά ταμεία.

• Μείωση εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων λόγω τροποποίησης του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας με αποδυνάμωση των ισχυόντων σήμερα προνομίων κατάταξής τους στον πίνακα πιστωτών.

• Μεγαλύτερη σύνδεση εισφορών –παροχών με στόχο την μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος σε πλήρως κεφαλαιοποιητικό.

• Δραστική μείωση οικογενειακών καθώς και των προνοιακών επιδομάτων που χορηγούνται στα ΑμεΑ, λόγω μείωσης των δημοσίων κοινωνικών δαπανών για αυτό το σκοπό κατά 0,5 % του ΑΕΠ ετησίως από 1-1-2016 και λόγω εφαρμογής των τριών εργαλειοθηκών του ΟΟΣΑ, που επιβάλλουν την σύνδεσή τους με οικογενειακά και κοινωνικά κριτήρια και κατά συνέπεια τον δραστικό περιορισμό των δικαιούχων.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ*

Oι μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με τα δύο προηγούμενα μνημόνια μείωσαν τις συντάξεις κατά 35-50% και άλλαξαν το χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης από δημόσιο σε ατομικό - κεφαλαιοποιητικό.

ΟΙ ΣΑΡΩΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ 3ου ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Τα παραπάνω μέτρα και δεσμεύσεις δίνουν ξεκάθαρα τη χαριστική βολή στα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων και διαλύουν την κοινωνική ασφάλιση προς όφελος των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

1. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών διατάξεων του 3^ου μνημονίου, καθώς και των προηγούμενων μνημονίων.

2. Αποκατάσταση του δημόσιου –καθολικού -αναδιανεμητικού χαρακτήρα της κοινωνικής Ασφάλισης με κατάργηση των νόμων 3863/2010 και 3865/2010 ή άλλων νόμων, καθώς και του μνημονίου με τους οποίους από 1/1/2015 το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης μετατρέπεται σε κεφαλαιοποιητικό με εγγυημένη από το κράτος μόνο τη λεγόμενη βασική σύνταξη των 360 ευρώ μηνιαία και με το υπόλοιπο κομμάτι της σύνταξης να μετατρέπεται σε ανταποδοτικό-ατομικό.

3. Φρένο στις μειώσεις των συντάξεων με την κατάργηση μνημονιακών νομοθετικών ρυθμίσεων, με τις οποίες μειώνονται από 1-1-2015 ή από 19-8-2015 συνεχώς οι κύριες, οι επικουρικές συντάξεις και οι εφάπαξ παροχές και αυξάνονται συνεχώς τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Το ΕΚΑΣ θα καταβάλλεται κανονικά χωρίς αυστηροποίηση των εισοδηματικών κριτηρίων.

4. Καταργήση της ρήτρας θανάτου και τη ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις και αναθεωρήση του μαθηματικού τύπου στις εφάπαξ παροχές. Ακυρώση των αυξήσεων των ασφαλιστικών εισφορών υπέρ υγείας από 4 σε 6% στις κύριες συντάξεις και από 0% σε 6% στις επικουρικές.

5.Αποκατάσταση και  πλήρης σεβασμός σε όλα τα θεμελιωμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, που καταργούνται με το τρίτο μνημόνιο.

6.Αποκατασταση των συντάξεων και τα ασφαλιστικών δικαιωμάτων των ασφαλισμένων καθώς και των ΑμεΑ, από τη λεηλασία που συντελέστηκε και συντελείται στα χρόνια των μνημονίων, με βάση τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας με την εφαρμογή του σχεδίου μας για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ξεκινώντας από τους χαμηλοσυνταξιούχους.

7. Ταχύτερη απονομή συντάξεων και εφάπαξ παροχών, ώστε να σταματήσει η ντροπή της αναμονής των συνταξιούχων για ένα έως τέσσερα χρόνια με τις αναγκαίες προσλήψεις προσωπικού στα τμήματα ελέγχων αλλά και παροχών στα ασφαλιστικά ταμεία και με την ολοκλήρωση της πληροφορικοποίησης των υπηρεσιών τους.

8. Κατάργηση της προϋπόθεσης των 100 ημερών ασφάλισης για κάθε χρόνο της τελευταίας πενταετίας για την κατοχύρωση δικαιώματος μειωμένης σύνταξης.

9. Άμεση εφαρμογή της ρύθμισης του νόμου 4331/2015 για κατάργηση του παράβολου των 46,14 ευρώ, που έδιναν τα ΑμεΑ για να αξιολογηθούν από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας.

Άμεση λειτουργία της ανασυγκροτηθείσας Ειδικής Επιστημονικής Επιτροπής του άρθρου 7 που αποτελείται πλέον από έγκριτους επιστήμονες για επανεξέταση του καταλόγου των μη αναστρέψιμων παθήσεων με στόχο την αιτιολογημένη επιστημονικά διεύρυνσή τους και για επικαιροποίηση του Πίνακα Προσδιορισμού Ποσοστών Αναπηρίας.

Εγκαθίδρυση μιας οριζόντιας, ενιαίας δηλαδή αντιμετώπισης της αναπηρίας σε επίπεδο παιδείας, υγείας, κοινωνικής ένταξης ,απασχόλησης, υποδομών και πρόνοιας.

10. Τα έσοδα της κοινωνικής ασφάλισης θα ενισχυθούν με την αντικατάσταση των μνημονίων από ένα εθνικό, αναπτυξιακό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης Το ίδιο θα συμβεί και με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μηνιαίως, την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τους αποτελεσματικότερους ελέγχους στην αγορά εργασίας, τον περιορισμό των ελαστικών και άτυπων μορφών εργασίας προς όφελος της πλήρους και σταθερής εργασίας, τη δραστική μείωση της εισφοροδιαφυγής και την πάταξη της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας.

Ταυτόχρονα θα ενισχύσουμε τη δημόσια χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης. Για τη σταδιακή αποκατάσταση των διαχρονικά λεηλατημένων αποθεματικών της, θα σχηματίσουμε ειδικό αποθεματικό κεφάλαιο, με χρηματοδότησή από το Ταμείο Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα συγκροτήσουμε, στο οποίο θα μεταφερθούν έσοδα του δημοσίου από τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας και από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μακριά και ενάντια σε πρακτικές και λογικές ιδιωτικοποιήσεων. Θα αξιοποιήσουμε με ασφάλεια και όχι με ρίσκο ή τζόγο την εναπομείνασα κινητή και ακίνητη περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων.

11. Καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας με τη στελέχωση και ενίσχυση των δημοσίων ελεγκτικών μηχανισμών (ΣΕΠΕ, ΕΥΠΕΑ του ΙΚΑ κλπ), με συμμετοχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζομένων στους ελέγχους, με την πλήρη νομική και υπηρεσιακή κάλυψη των ελεγκτών από ασύδοτους εργοδότες. Με κατάργηση νομοθετικών ρυθμίσεων ή εγκυκλίων, που άφηναν «παράθυρα» για αδήλωτη εργασία ή δυσχεραίνουν αδικαιολόγητα τον έλεγχο των υπηρεσιών ή αφήνουν ατιμώρητους όσους παραβαίνουν την εργατική και κοινωνικοασφαλιστική νομοθεσία. Με τη χρήση όλων των δυνατών πολιτικών, διοικητικών και νομικών εργαλείων, για την είσπραξη οφειλών μεγαλοφειλετών στα ασφαλιστικά ταμεία. Επίσης, με την κωδικοποίηση και απλούστευση της ασφαλιστικής νομοθεσίας, με στόχο να θεσπίσουμε Κώδικα Ασφαλιστικού Δικαίου, με την έκδοση χρηστικού ασφαλιστικού οδηγού και με την προώθηση μιας μεγάλης δημόσιας καμπάνιας ενημέρωσης των εργαζομένων για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα.

Η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ έχει ως βασικά κριτήρια των προτάσεών της την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού και της νεολαίας και την αξιοπρέπεια της χώρας μας. Και για αυτό είμαστε σίγουροι ότι θα ανοίξουμε νέους ελπιδοφόρους δρόμους για το λαό και την πατρίδα.

* Ο Δημήτρης Στρατούλης είναι υποψήφιος βουλευτής Β'Αθήνας με τη ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Το 3ο μνημόνιο είναι καταστροφικό για μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Αρθρο του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Λαϊκής Ενότητας Θανάση Πετράκου

Το 3ο μνημόνιο είναι καταστροφικό για μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ελευθέρους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους.
Το 3ο μνημόνιο που ψηφίστηκε στη Βουλή από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι είναι εξίσου αντικοινωνικό, αντιαναπτυξιακό και υφεσιακό με τα δύο προηγούμενα μνημόνια που καταδίκαζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο βασικός του πυρήνας και του 3ου μνημονίου είναι η συνέχιση της μείωσης μισθών και συντάξεων τόσο του ιδιωτικού τομέα όσο και του δημοσίου, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της αγοράς εργασίας, η άμεση και έμμεση μεγάλη αύξηση της φορολογίας και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που παρεμπιπτόντως και σε αυτό το μνημόνιο ονομάζεται αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και επενδύσεις!
Σε μια οικονομία κι ένα λαό εξαντλημένο απ’ τη λιτότητα και την τεράστια ύφεση που έχουν προκαλέσει τα δυο προηγούμενα μνημόνια έρχεται να προστεθεί και το 3ο μνημόνιο το οποίο είναι εξόχως υφεσιακό.
Συνεπώς αν δεν υπάρξει αντίσταση, αν δεν υπάρξει ακύρωση της υλοποίησης του 3ου μνημονίου, η άγρια φοροεπιδρομή, που είναι η καρδιά του, θα επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα σε δεκάδες χιλιάδες ακόμα -μετά τα 260.000 «λουκέτα» αυτών των 5 χρόνων- ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, ομόρρυθμες και ετερόρρυθμες εταιρείες, αλλά και εργαζομένους με «μπλοκάκια». Αυτό θα σημάνει επίσης αύξηση μιας ανεργίας εξοντωτικής για όλες τις ηλικίες και πριν απ’ όλα για τους νέους ανθρώπους.
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος και ο χαρακτήρας της φορολογικής καταιγίδας που φέρνει το 3ο μνημόνιο, αξίζει να σημειωθεί ότι η προβλεπόμενη αύξηση των εσόδων από φόρους είναι συνολικά 3,2 δις ετησίως, δηλαδή σχεδόν 2% του ΑΕΠ. Συνεπώς ο κυριότερος παράγοντας ύφεσης είναι η προβλεπόμενη μεγάλη αύξηση των φόρων, με κύριο στοιχείο τις μεγάλες αυξήσεις που θα προκαλέσουν οι τροποποιήσεις των συντελεστών του ΦΠΑ τα προβλεπόμενα περίπου 400 εκ. που θα προέλθουν από την αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις από το 26% στο 29%, ένα μέτρο που θα μπορούσε στις σημερινές έκτακτες συνθήκες να ήταν θετικό αν αφορούσε μόνο τις μεγάλες, και όχι και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πολλές απ’ τις οποίες μετά δυσκολίας κρατάνε το κεφάλι έξω από το νερό.

Ειδικότερα, με το 3ο μνημόνιο:

Αλέκος Καλύβης: Θέλουν το λαό συνένοχο για να ξεπλύνουν τις “αμαρτίες”τους.

Τα κόμματα που με 222 βουλευτές ψήφισαν το 3ο μνημόνιο,επιζητούν να βρουν συνενόχους μέσα στο λαό.Αναγκαίο κακό το μνημόνιο λένε,διότι δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
Μερικοί προχωρούν ακόμη περισσότερο και με κυνισμό προβάλλουν τη λαθροχειρία ότι δεν ισχύει πια η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Όσοι υποστηρίζουν αυτές τις λογικές παραγνωρίζουν ότι τα μνημόνια προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν μια βαθειά τομή στην ελληνική κοινωνία, ότι διέρρηξαν κοινωνικές συμμαχίες της αστικής τάξης και των κομμάτων της.Τα μνημόνια «κατάπιαν» κόμματα και διέλυσαν το παλιό πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια επιφανειακή διαίρεση η οποία κλείνει και δεν μας αφορά. Η μόνη διαφορά που έκλεισε είναι μεταξύ των κομμάτων που ψήφισαν το 3^ο μνημόνιο,δυστυχώς με την αναδίπλωση της ηγεσίας του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ .Όμως στην κοινωνία αυτή η διαφορά όχι μόνο παραμένει αλλά εντείνεται. Ότι υπάρχει στη ζωή περνά και στη συνείδηση ,παρά την στρέβλωση που επιχειρούν να δημιουργήσουν.
Η κορυφαία στιγμή αυτής της αντίθεσης ήταν το δημοψήφισμα με το 62% των πολιτών παρά τους μύριους όσους εκβιασμούς που ψήφισε το όχι.

Τα μνημόνια στρατηγική επιλογή και όχι προσωρινή παρένθεση

Τα μνημόνια δεν αποτελούν ένα πλαίσιο προσωρινών αντεργατικών πολιτικών.Συνιστούν ένα σχέδιο συνολικής νεοφιλελεύθερης ,καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας ,ριζικής τροποποίησης του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων,δραματικής υποβάθμισης της χώρας στον ευρωπαϊκό καταμερισμό.
Τα μνημόνια εφαρμόζονται στη χώρα μας για να συγκαλυφθούν και να αντιμετωπιστούν οι δομικές αναπηρίες της ευρωζώνης. Καταστρέφεται η χώρα για να διασωθεί το ΕΥΡΩ. Είναι μια μακρόχρονη στρατηγική απότομης προσαρμογής στο μοντέλο φτηνής και υποβαθμισμένης εργασίας ,ακύρωσης της δημοκρατίας ,της εθνικής αυτοτέλειας και της λαϊκής κυριαρχίας.Είναι το μοντέλο της ακραία νεοφιλελεύθερης αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης στις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης.Γιαυτό το λόγο η εναλλακτική λύση που προτείνει η ριζοσπαστική αριστερά δε μπορεί να υλοποιηθεί ,παρά μόνο αν αμφισβητήσει και συγκρουστεί με τον πυρήνα της στρατηγικής τους που είναι ο μηχανισμός της ευρωζώνης. Αυτό ήταν το οδυνηρό δίδαγμα της επτάμηνης διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ,το οποίο αγνόησε επιδεικτικά η σημερινή ηγεσία του.

Η εθνική συναίνεση και η πολιτική σταθερότητα ,εργαλεία απόκρουσης των κοινωνικών αντιστάσεων

«Η μάχη του ελληνικού λαού είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ»

Συνέντευξη της Κατερίνας Θανοπούλου στην «Κόκκινη Σημαία» (ΚΣ), εφημερίδα του ΚΚ Βελγίου. 

«Η μάχη του ελληνικού λαού είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ»

Καθηγήτρια μαθηματικών και ιδιαίτερα δραστήρια στο συνδικαλιστικό κίνημα, η Κατερίνα Θανοπούλου ήταν πάντοτε δραστήρια πολιτικά, από την εφηβεία της ήδη, όταν ήταν μέλος της νεολαίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Εξίσου γοητευμένη από την πολιτιστική δραστηριότητα, η Κατερίνα είναι και ηθοποιός του θεάτρου. Αντιπρόεδρος στην Περιφέρεια Αττικής, όπου είναι υπεύθυνη κοινωνικής πολιτικής, παραιτήθηκε πρόσφατα από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους της, λόγω διαφωνιών με τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση της χώρας της. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας εξηγεί τους λόγους της διαφωνίας της.

Κόκκινη Σημαία: Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου δεν ήταν απλώς ένα ελληνικό δημοψήφισμα. Όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί (και οι κυρίαρχες τάξεις τους) ενδιαφέρθηκαν για την εξέλιξη και κυρίως για το αποτέλεσμά του. Ο ελληνικός λαός είχε κι αυτός συνείδηση αυτής της διεθνούς διάστασης του γεγονότος;

Κατερίνα Θανοπούλου: Ναι, αλλά όχι πλήρως. Στον πληθυσμό κυριάρχησε αρχικά η έκπληξη, «όλος ο πλανήτης μιλάει για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή». Μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων είχαν και διατηρούν συνείδηση των διεθνών διακυβευμάτων μιας κρίσης που είναι περισσότερο παγκόσμια παρά ελληνική. Έτσι, ο λαός της αριστεράς αλλά και οι υπέρμαχοι του ευρωπαϊστικού νεποτισμού και των κυρίαρχων τάξεων, τα mainstream μέσα ενημέρωσης, οι «διανοούμενοι» του συστήματος και το πολιτικό προσωπικό του, κατάλαβαν τη σημασία του δημοψηφίσματος. Για την αριστερά σκοπός ήταν να ενισχυθεί ο Τσίπρας και η διαπραγματευτική του ομάδα απέναντι στις αρπακτικές διαθέσεις αντιπάλων που προσωποποιήθηκαν στις απεχθείς θέσεις του Σόιμπλε. Η δεξιά είχε τον κρυφό πόθο να θριαμβεύσει το ΝΑΙ, να γίνει ένα πραξικόπημα light απέναντι σε μια κυβέρνηση που μέχρι εκείνη τη στιγμή εκτιμούσαν ότι εξακολουθούσε να είναι επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η δεξιά σε όλες τις χώρες (και όχι μόνο στην Ελλάδα) διεξήγαγε μια τεράστια καμπάνια για να αλλάξει τους όρους του δημοψηφικού ερωτήματος. Για εκείνους, το ερώτημα δεν ήταν πια η «αποδοχή των όρων της Τρόικα», αλλά η «παραμονή ή όχι στη ζώνη του ευρώ».

Κ.Σ.: «Λίγες μέρες μετά την εκκωφαντική νίκη του ΟΧΙ, ήρθε η ακόμη πιο ηχηρή νίκη της τρόικα, όπως αποτυπώθηκε με την υπογραφή της συμφωνίας της 13^ης Ιουλίου και το νέο μνημόνιο. Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι το ίδιο εκλογικό σώμα που είχε πει ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου έδινε την εντύπωση να αποδέχεται χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα το ΝΑΙ στις 13 του μήνα;»

Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος: η αρχή έγινε!

Των Λεωνίδα Βατικιώτη, Σπύρου Μαρκέτου, Αρη Χατζηστεφάνου

Η συγκρότηση και οι πρώτες εργασίες της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους πιστοποιούν την ανάγκη και τη σημασία της ίδρυσής της. Οι τρείς υπογράφοντες που συμμετέχουμε σε αυτήν, εκφράζοντας τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του κινήματος για τη διαγραφή του χρέους, θεωρούμε ότι είναι αναγκαία μια πρώτη αποτίμηση της λειτουργίας και των εργασιών της η οποία συνιστά και ουσιαστική απάντηση στις ποίκιλες επιθέσεις που δέχτηκε η Επιτροπή αυτό το διάστημα.

Η συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα της Ελλάδας, αλλά και συμβατική της υποχρέωση. Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους είναι υποχρεωτικός για χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης, όπως προβλέπει και ο Κανονισμός 472 του 2013 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωκοινοβουλίου. Επίσης, στη διακήρυξη του ΟΗΕ αναφέρεται ότι «η αποπληρωμή του χρέους δεν μπορεί να αποτρέψει το κράτος από το να παρέχει στους πολίτες του στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα όπως η υγεία ή η παιδεία». Κυρίως όμως αποτέλεσε μια πρώτη νίκη του μαχόμενου εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, των ριζοσπαστών επιστημόνων και οικονομολόγων και των δυνάμεων που μάχονται για άμεση στάση πληρωμών προς τους πιστωτές και τη διαγραφή του χρέους, ενάντια στην αντιδραστική μνημονιακή πολιτική και τους θεσμούς της Τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ).

Η δημιουργία της πυροδότησε αντιδράσεις και άνοιξε ένα κύκλο συζητήσεων στην Αριστερά.

Οι σφοδρές αντιδράσεις από τη μεριά των μνημονιακών και νεομνημονιακών κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και των Μέσων Ενημέρωσης που αποτέλεσαν αιχμή του δόρατος της διαπλοκής, μορφοποιούν και εκφράζουν τα συμφέροντα ισχυρών μονοπωλιακών κύκλων που προωθούν την αδιατάρακτη συμμετοχή στην ΕΕ και στην ευρωζώνη και συνδιαμορφώνουν – όταν δεν υπαγορεύουν – τα μνημονιακά μέτρα της μέχρι τώρα εφαρμοζόμενης κανιβαλικής πολιτικής των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Στους κόλπους των αστικών επιτελείων υπάρχουν δυνάμεις που, για δικούς τους λόγους, τοποθετούνται ευνοϊκά στο ζήτημα της διαγραφής του χρέους, γεγονός το οποίο πιστοποιεί και συμπυκνώνει τόσο η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην εναρκτήρια συνεδρίαση της Επιτροπής όσο και η τοποθέτησή του ότι η διαγραφή του χρέους αποτελεί υποχρέωση «απέναντι στον τόπο και στις γενιές που έρχονται».

Η ίδια η συγκρότηση και δράση της επιτροπής μπορεί να αποτελέσει εργαλείο οικονομικής πολιτικής, χρήσιμο για μια ουσιαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του εξωτερικού χρέους για όποια κυβέρνηση κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί να αποκαλύψει τα σκοτεινά σημεία της προσφυγής στο Μνημόνιο, το ρόλο και τις διασυνδέσεις με διεθνείς κερδοσκόπους, τις «ταρίφες» της μίζας των ανοικτών τουλάχιστον υποθέσεων σε εξοπλιστικά προγράμματα, σε προμήθειες του Δημοσίου και προμήθειες των νοσοκομείων, ή σε συμμετοχή στα κυκλώματα διαφθοράς εταιρειών από το εξωτερικό αναδεικνύοντας την διεθνή διάσταση της διαφθοράς. Μπορεί να οδηγήσει σε διερεύνηση της διαφθοράς των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ, σε δικαστικό έλεγχο των πεπραγμένων του ΤΑΙΠΕΔ, κ.α.

Η συγκρότηση της Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους αποτελεί επομένως μια πρώτη επιτυχία των δυνάμεων που μάχονται για την διαγραφή του δημόσιου χρέους. Ωστόσο, μέτρο αυτής της επιτυχίας θα είναι το ίδιο το έργο της. Η επιτυχία της Επιτροπής και η συμμετοχή μας σε αυτή θα «ολοκληρωθεί» εάν κι εφόσον καταφέρει να αποδείξει την δυνατότητα διαγραφής του δημόσιου χρέους βοηθώντας το εργατικό και λαϊκό κίνημα στον αγώνα του.

Έως τώρα ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της επιτροπής, η συμμετοχή επιστημόνων και αγωνιστών από το εξωτερικό που έχουν διακριθεί για την συμβολή τους στην πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, η συμμετοχή ακόμη και διακεκριμένων εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ ειδικών σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοσίου χρέους που έχουν συγκρουστεί με κυβερνήσεις, η εκπεφρασμένη βούληση όλων των συμμετεχόντων για πλήρη διαφάνεια στα ευρήματα και ο ανιδιοτελής – εθελοντικός χαρακτήρας της συμμετοχής όλων των μελών της επιτροπής συνιστούν τις προϋποθέσεις πως ο εν εξελίξει λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους θα εξελιχθεί απρόσκοπτα, χωρίς άνωθεν πολιτικές παρεμβάσεις που θα ήθελαν να τον μετατρέψουν σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Η δική μας συμμετοχή στην Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους μοναδικό σκοπό και δέσμευση έχει να υπηρετήσει την προώθηση του λαϊκού αιτήματος για μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους. Η συμμετοχή μας κρίνεται επομένως από την προώθηση αυτού ακριβώς του στόχου, όπως αναλυτικά περιγράφεται από την στην διακήρυξη της «Κίνησης για την Διαγραφή του Χρέους Τώρα», της οποίας ενεργά και ιδρυτικά μέλη είμαστε. 

Εκπροσωπούμε και λογοδοτούμε σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώντας τον εαυτό μας «αιρετό και ανακλητό» εκπρόσωπο του αναπτυσσόμενου αυτού κινήματος. Η συμμετοχή μας επίσης εδράζεται στην αυτοπεποίθηση που δημιουργεί το δίκιο των λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Αυτοπεποίθηση που μπορεί να αντιμετωπίσει τις υπαρκτές ψευδαισθήσεις απέναντι στη ραγδαία μεταλλασσόμενη κυβερνητική πολιτική ή τους φόβους αφομοίωσης από αυτή. Είναι κοινή και δικαιολογημένη η δυσπιστία προς τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα και διεθνώς, οι οποίες, καθώς υποχωρούν από διακηρυγμένους στόχους, σχεδιάζουν ταυτόχρονα και τη μορφή μιας αφομοιώσιμης αντιπολίτευσης στα δικά τους μέτρα.

Με επίγνωση αυτών των δυσκολιών και αντιφάσεων συμμετέχουμε θεωρώντας ότι η συμμετοχή μας στην Επιτροπή πηγάζει από την λαϊκή ανάγκη της μονομερούς διαγραφής του χρέους. Επίσης, εδράζεται στις προϋποθέσεις συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων όπως αυτές καθορίζονται από το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Η ίδια εξάλλου η τεκμηρίωση της ανάγκης διαγραφής ενέχει ριζοσπαστικό χαρακτήρα και δεν αποτελεί περιττή πολυτέλεια ή μια συζήτηση μεταξύ τεχνοκρατών περί διαγραμμάτων. Άλλωστε, κανένα μεγάλο βήμα στην ιστορία δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς ενδελεχή ανάλυση της κατάστασης που να ακυρώνει την βολική για τις κυρίαρχες τάξεις ερμηνεία της πραγματικότητας και να εξοπλίζει τις λαϊκές δυνάμεις με την δύναμη της αλήθειας.

Σήμερα, αυτή η πρακτική και ανάλυση έρχεται αντιμέτωπη, αμφισβητεί και υπονομεύει τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπως αποτυπώθηκαν σε τρία κορυφαία γεγονότα:

Το απεχθές χρέος και η άμεση ανάγκη εντοπισμού του από τους «από κάτω»

Του Γιώργου Μητραλιά

Και μόνο το γεγονός ότι το νιοστό περί το ελληνικό δημόσιο χρέος διακομματικό μαλλιοτράβηγμα γίνεται στο όνομα του «επαχθούς»χρέους, είναι ενδεικτικό της άγνοιας - αν όχι της ασχετοσύνης και του ερασιτεχνισμού - που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας όταν αυτό καταπιάνεται με το ζωτικής σημασίας ζήτημα του ελληνικού χρέους. Πράγματι, η χρησιμοποίηση της λέξης «επαχθές» για ένα χρέος που δεν μπορεί να είναι - αν βέβαια είναι - παρά απεχθές, δεν συνιστά ένα απλό γλωσσικό μπέρδεμα. Σημαίνει κάτι πολύ πιο σημαντικό και σημαδιακό, επειδή προδίδει μια βαθύτερη άγνοια του προβλήματος. Δηλαδή, άγνοια του διεθνούς δικαίου, καθώς και της διεθνούς και εσχάτως και ελληνικής, βιβλιογραφίας (1), αλλά και - κυρίως - των αγωνιστικών εμπειριών που είχαν και έχουν για αντικείμενό τους την ταυτοποίηση του απεχθούς χρέους προκειμένου αυτό να καταγγελθεί και να μην πληρωθεί!

Γεγονός είναι λοιπόν ότι είτε το διεθνές δίκαιο και η σχετική βιβλιογραφία είτε οι αγωνιστικές εμπειρίες, δεν καταπιάνονται με κάποιο «επαχθές», δηλαδή αφόρητο ή δυσβάσταχτο χρέος, αλλά για αυτό που αποκαλείται σε όλες τις γλώσσες odious (αγγλικά), odieux (γαλλικά), odioso( ισπανικά, ιταλικά, πορτογαλικά), και μεταφράζεται στα ελληνικά σε απεχθές (χρέος). Και αυτό είναι εντελώς φυσικό καθώς επαχθές, δηλαδή δυσβάσταχτο είναι περίπου... κάθε χρέος για εκείνον που πρέπει να το ξεπληρώσει. Ενώ αντίθετα, απεχθές, δηλαδή αποτρόπαιο, ή αποκρουστικό, είναι προφανώς κάποιο χρέος που δεν είναι σαν όλα τα άλλα, που πάσχει και είναι «ανώμαλο», και για αυτό το λόγο πρέπει να εντοπιστεί, να ταυτοποιηθεί από πολίτες που συνδυάζουν τη γνώση του αντικειμένου με την ανεξαρτησία τους από πολιτικά, οικονομικά και κομματικά κέντρα εξουσίας.

Νά μαστε λοιπόν στη καρδιά του προβλήματος που δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση ανεξάρτητης -και δη διεθνούς - επιτροπής πολιτών με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που έχει ως αποστολή της να ταυτοποιήσει το επαχθές μέρος του ελληνικού χρέους. Με άλλα λόγια, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Αντί να λέει ο κάθε άσχετος - και μη - το μακρύ και το κοντό του περί του χρέους, ας κάνουμε το αυτονόητο: να συγκροτήσουμε το ταχύτερο δυνατό αυτή τη διεθνή επιτροπή πολιτών για να εντοπίσουμε, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, τα τμήματα εκείνα του χρέους που είναι είτε άνομα, είτεπαράνομα, είτε επαχθή...

Μια και φτάσαμε όμως μέχρι εδώ, και χωρίς να θέλουμε να μπούμε στην ουσία του προβλήματος, δηλαδή, στον εντοπισμό του άνομου, παράνομου και επαχθούς τμήματος του χρέους που είναι της αρμοδιότητας μιας τέτοιας διεθνούς επιτροπής, ας τελειώσουμε με κάτι χρήσιμο για την κατανόηση της τεράστιας σημασίας του ελέγχου του χρέος από τους «από κάτω». Στ'αλήθεια, τι είναι και τι θέλει ο ανεξάρτητος λογιστικός έλεγχος του χρέους;

«Ο πρώτος στόχος ενός λογιστικού ελέγχου (Λ.Ε) είναι να ξεκαθαρίσει το παρελθόν, να ξεμπλέξει το κουβάρι του χρέους, νήμα προς νήμα, μέχρι να ξαναφτιάξει το κουβάρι των γεγονότων που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Τι απόγινε το χρήμα του τάδε δανείου, με ποιους όρους συνάφθηκε το δείνα δάνειο; Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε; Πώς διογκώθηκε το χρέος παρόλο που δεν είδαμε το χρώμα του χρήματος; Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια; Σε τι χρησίμεψαν; Ποιο μέρος τους καταχράστηκε και γιατί;»

Και όχι μόνον όλα αυτά, αλλά επίσης:

«Ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιανού; Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του; Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το Κράτος, με ποια απόφαση, που λήφθηκε με ποια αρμοδιότητα; Πώς τα ιδιωτικά χρέη έγιναν «δημόσια»; Ποιος προώθησε σχέδια μαϊμούδες, ποιος έσπρωξε, ενθάρρυνε, ποιος κέρδισε από αυτά; Ποια εγκλήματα διαπράχτηκαν με αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικέςκαι διοικητικές ευθύνες; (2)

Και αν λόγοι προφανέστατοι εμποδίζουν τη σημερινή κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της να συμφωνήσουν με ένα τέτοιο έλεγχο του ελληνικού χρέους, άραγε τι κάνει όλους τους άλλους, αρχής γενομένης από το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, να μην τον ενθαρρύνουν και έμπρακτα να τον στηρίξουν άμεσα;

ΤΟ ΝΕΟ «ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Τις προάλλες δεν πίστευα στα μάτια μου, διαβάζοντας το άρθρο της μεγάλης γερμανικής εφημερίδας FAZ. ‘Ηταν μια συγκαλυμμένη, πλην σαφής απειλή εναντίον του Καγκελλάριου της Αυστρίας! Περίπου του έλεγε να προσέχει μην γίνει Ελλάδα η χώρα του και του συνιστούσε, τι άλλο, να κόψει τις κοινωνικές δαπάνες. Το έγκλημά του ήταν ότι έδειξε λίγη συμπάθεια σε μια Ελλάδα που υπέστη, κατά τη διάρκεια και εξαιτίας της «διάσωσής» της, μια πρωτοφανή οικονομική, κοινωνική και εθνική ακόμα καταστροφή, χάνοντας το 27% του ΑΕΠ της, περισσότερο από τις υλικές απώλειες της Γαλλίας ή της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αναπόφευκτα, το μυαλό μου έκανε τον συνειρμό με το ‘Ανσλους, την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό Ράιχ πριν τον πόλεμο. Βλέπετε, τα γεγονότα τρέχουν τώρα πιο γρήγορα από την ικανότητα του μυαλού και της ψυχής να τα αναλύσει και «μεταβολίσει»!

Η ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου δεν είναι όμως το μόνο παράδειγμα της ριζικής στροφής της Γερμανίας, της ριζικής διαφοροποίησης δηλαδή των βασικών παραμέτρων που καθόρισαν την πολιτική της σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Πριν ένα χρόνο ο ίδιος ο εκδότης της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας Χάντελσμπλατ, ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, έγραψε ένα άρθρο. Επισήμανε ότι ο αντιρωσικός τόνος των δημοσιευμάτων των γερμανικών ΜΜΕ για την Ουκρανία είναι πανομοιότυπος με αυτόν που χρησιμοποιούσαν τον Αύγουστο του 1914, όταν δηλαδή ο Κάιζερ ξεκινούσε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι μαζικές επιθέσεις με τα ΜΜΕ εναντίον χωρών δεν είναι παρά η απαραίτητη προετοιμασία της κοινής γνώμης για πόλεμο. Η χυδαία και σχεδόν σαδιστική επίθεση του γερμανικού τύπου εναντίον της Ελλάδας το 2009-10 προηγήθηκε της επίθεσης των «αγορών» κατά της Αθήνας, του μεγάλου δηλαδή παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, σε συμμαχία με Βερολίνο και ΕΕ, που οδήγησε και δικαιολόγησε την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα των Πιστωτών τον Μάιο του 2010. Οι επιθέσεις των media κατά της Σερβίας, του Ιράκ, της Λιβύης δεν ήταν παρά η «επικοινωνιακή» προετοιμασία του βομβαρδισμού και της καταστροφής των χωρών αυτών. Η αντιρωσική καμπάνια των δυτικοευρωπαϊκών ΜΜΕ είναι προετοιμασία μεγάλου πολέμου κατά της Ρωσίας. Οι όποιες παραμένουσες εκδηλώσεις «φιλίας» προς τη Μόσχα μερίδας του γερμανικού κατεστημένου, κινδυνεύουν να μην έχουν καλύτερο μέλλον από το «σύμφωνο φιλίας» Ρίμπεντροπ-Μόλοτωφ, που διευκόλυνε την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ το 1941.

Φυσικά,  οι καμπάνιες του τύπου και των τηλεοράσεων χρησιμοποιούν και υπαρκτά στοιχεία ή επιχειρήματα, ψήγματα αλήθειας, μόνο και μόνο για να δώσουν αξιοπιστία στο ψέμμα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ

ΤΙ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΧΟΥΝ ΑΡΝΗΘΕΙ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ;

Του ΣΤΑΜΑΤΗ ΡΗΓΑ*  

Στο πρόσφατο παρελθόν τέσσερις  χώρες έχουν προχωρήσει  σε μονομερείς παύσεις πληρωμών και διαγραφές του χρέους τους: Αργεντινή, Ισημερινός, Ρωσία και Ισλανδία.  Και στις τέσσερις αυτές χώρες ο πληθυσμός τους ζει καλύτερα σε ζητήματα όπως η ανεργία¹ αλλά και η αύξηση του ΑΕΠ² της κάθε χώρας, σε σχέση με την κατάσταση τους πριν αρνηθούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Στην Ελλάδα που συνεχίζει να πληρώνει το δημόσιο χρέος της τα αποτελέσματα ήταν τα αντίστροφα³.

Πολλές φορές γίνεται λόγος για τη διαφοροποίηση μεταξύ των διαφόρων χωρών που αρνούνται να αποπληρώσουν το χρέος τους και την ίδια στιγμή για τις ιδιαίτερες γεωπολιτικές και οικονομικές συνθήκες της κάθε περιοχής. Αυτό φυσικά και ισχύει, και ποτέ η λειτουργία της οικονομικής ανάπτυξης δεν είναι πανομοιότυπη. Η πραγματικότητα είναι όμως αναντίρρητη: η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη και πρώην υπερδύναμη, η Ρωσία, δύο  χώρες της Λατινικής Αμερικής η Αργεντινή με νόμισμα απευθείας εξαρτημένο από το αμερικάνικο δολάριο και ο Ισημερινός με πληθυσμό κοντά σε αυτόν της Ελλάδας (15εκατ.) και τελικά μια χώρα του βορά της Ευρώπης με φυσικούς πόρους και πολύ μικρό πληθυσμό όπως η Ισλανδία, κατάφεραν να βελτιώσουν τη θέση τους, είτε λίγο είτε πολύ, με την άρνηση πληρωμής του χρέους τους

ΘΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ Η ΧΩΡΑ ΑΝ ΑΘΕΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΜΕΣ;

Το σεβασμό και τη διεθνή αναγνώριση τα κερδίζεις στο βαθμό που αποδεικνύεις ότι πρώτα και κύρια σέβεσαι τον εαυτό σου και τα δίκαια του λαού σου. Βεβαίως αρχικά θα υπάρξουν προσπάθειες για πολιτική και οικονομική απομόνωση της χώρας μας εκ μέρους των δανειστών μας. Οι πιστωτές μας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) θα αντιδράσουν εναντίον της χώρας, αλλά η εμπειρία άλλων χωρών έχει δείξει ότι ούτε οικονομικά αυτό δεν έγινε κατορθωτό. Το κόστος που πλήρωσαν χώρες που κατ’ επανάληψη αθέτησαν πληρωμές ήταν αποκλεισμός από τις αγορές ομολόγων για κάποια χρόνια και άνοδος των επιτοκίων από 2,5%- 4%. Μια τέτοια προσπάθεια είναι ακόμη πιο δύσκολη στην περίπτωση της Ελλάδας, διότι λόγω θέσης και γεωπολιτικής σημασίας οι πιθανότητες για εναλλακτική χρηματοδότηση και οικοδόμηση συμμαχιών είναι εξαιρετικά μεγάλες.

Επίσης ακόμη και σήμερα η Ελλάδα δεν μετέχει στις εν λόγω αγορές, αλλά όλες οι προσπάθειές της για χρηματοδότηση γίνονται αφού ζητηθεί άδεια από τους δανειστές μας. Επιπροσθέτως  το σύνολο σχεδόν αυτής της χρηματοδότησης αναλώνεται στην μαύρη τρύπα του χρέους και όχι για το ξεπέρασμα της κρίσης. Η υπέρβαση ενός τόσο γιγαντιαίου εμποδίου, όπως το χρέος, δεν συγκρίνεται με τα πιθανά αναχώματα που μπορεί να βάλουν οι δανειστές.  

ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΠΑΡΙΑΣ;   

Στο καθαρά πολιτικό κομμάτι είναι βέβαιο ότι θα γίνει προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης της χώρας. Το πλήγμα της Ευρωζώνης και του μπλοκ των δανειστών θα είναι μεγάλο. Όμως το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτό είναι εφικτό για όποιον θέλει να το επιβάλλει.Τα επαναλαμβανόμενα παραδείγματα απομόνωσης που ακούγονται από τα ΜΜΕ είναι αυτό της Αλβανίας του Χότζα μέχρι το 1989 και αυτό της Β. Κορέας σήμερα. Κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι μιλάμε για δύο χώρες από τις 200 που υπάρχουν στον κόσμο και για ένα διάστημα 65 ετών μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επίσης καμία από τις δύο δεν απομονώθηκε επειδή αρνήθηκε να πληρώσει δάνεια. Καμία από τις άλλες χώρες που έχουν αρνηθεί να αποπληρώσουν δάνεια την τελευταία 20ετία δεν απομονώθηκε, ούτε πολιτικά κατέστη κράτος-παρίας.  

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ;

Το τελευταίο θέμα είναι ο πόλεμος με την Τουρκία και ότι θα αφεθούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τον τουρκικό επεκτατισμό.Σήμερα για κάποιο λόγο αυτό παρουσιάζεται σχεδόν βέβαιο. Περίεργο φαίνεται πως θα γίνει αυτό όταν οι δύο χώρες έχουν προφανείς λόγους να συνεργάζονται οικονομικά αφενός και κυρίως οι Τούρκοι να μην έχουν δεύτερο μέτωπο όταν η κατάσταση στην Μ.Ανατολή τους αναγκάζει να βρίσκονται σχεδόν σε εμπόλεμη κατάσταση. Παρόλη την αφήγηση που έχει επικρατήσει την τελευταία 20ετία σε σχέση με τον ρόλο της ΕΕ και τις σχέσεις μας με την Τουρκία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι  η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν να εμπλακούν σε απευθείας πόλεμο από τον Άυγουστο του 1922. Επί 93 χρόνια οι δύο χώρες έχουν περάσει από κρίσεις και καμιά δεκαριά «παρ’ ολίγον» πολέμους. Όμως η συνεργασία τους διεθνώς, οι εμπορικές τους σχέσεις και το διεθνές πολιτικό σύστημα δεν οδήγησαν ποτέ στην εμπλοκή σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους..  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Επί σχεδόν 30 χρόνια , από τότε δηλαδή που μπήκαμε στην ΕΕ και κυρίως από την στιγμή που συμμετείχαμε στην Ευρωζώνη , όλα τα κυρίαρχα ΜΜΕ προώθησαν την αντίληψη ότι εκτός της Ευρώπης υπάρχει περίπου καμμένη γη. Η πραγματικότητα όμως είναι αδύνατο να σταματήσει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Τα επιχειρηματικά συμφέροντα που ελέγχουν τα ΜΜΕ και άρα τον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα όσο περνά ο καιρός φωνασκούν όλο και περισσότερο. Από τα οφέλη της Ευρώπης , περάσαμε στις φωνές περί καταστροφής εάν η Ελλάδα βγεί από τους κόλπους της. Όσο περισσότερο η πραγματικότητα γίνεται αφόρητη στην Ελλάδα τόσο η μόνη λύση για να εγκλωβιστεί ο κόσμος είναι η καθαρή γκεμπελίστικη προπαγάνδα. Αν όμως ο οποιοσδήποτε ψάξει να βρει στοιχεία για άλλες χώρες ή απλά σκεφτεί και θυμηθεί το πρόσφατο παρελθόν θα βρει τις απαντήσεις για το ποσο αξίζουν οι αφηγήσεις του ΣΚΑΙ ή του ΑΝΤ1  της ΝΔ , του Ποταμιού ή και προσφάτως του ΣΥΡΙΖΑ.

1. Στην Αργεντινή από 17,9% το 2002 σε 12,6% δύο χρόνια αργότερα (το 2004). Στην Ισλανδία από 7,2% το 2009 σε 6% το 2012. Και στον Ισημερινό από 7,3% το 2008, σε 6,5% το 2009, 5% το 2010, 4,2% το 2011.

2. Για παράδειγμα στην  Αργεντινή από -10,9% το 2002 σε 8,8% το 2003. Στη Ρωσία από -5,3% το 1998 σε 6,4% το 1999.

3. το μέγεθός του ΑΕΠ σημείωσε  μείωση  κατά -5,4% το 2010, κατά -8,9% το 2011,κατά -6,6% το 2012 και κατά 3,9% το 2013 . Η δε ανεργία έφτασε από 7,2% το 2008 σε 27,2% το 2014.

*Ο Σταμάτης Ρήγας είναι ιστορικός

Πηγή: www.imerodromos.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ «ΚΑΛΟ ΕΥΡΩ»;

Του ΗΛΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ*

Εάν υπάρχει «καλή δραχμή», αναρωτιέται ο Μισέλ Iσόν, γνωστός Γάλλος οικονομολόγος της 4ης Διεθνούς, σε άρθρο του θέλοντας να συμβάλει στη δημόσια συζήτηση που υποτίθεται ότι διεξάγεται στην Ελλάδα γύρω από το δίλημμα ευρώ έναντι δραχμής. Το άρθρο του αναλώνεται σε μια προσπάθεια να καταδείξει ότι δεν υπάρχει «καλή δραχμή», αναδεικνύοντας τις δυσκολίες που θα υπάρξουν στη διάρκεια μιας ενδεχόμενης μετάβασης από το ευρώ στο εθνικό νόμισμα. Καμία έκπληξη λοιπόν που δημοσιεύθηκε στην «Εποχή», σε μια εφημερίδα που έχει προσχωρήσει στο στρατόπεδο του μεταλλαγμένου, μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Με δε­δο­μέ­νη τώρα την απή­χη­ση που είχε το άρθρο του Μισέλ Ισόν ακόμη και σε κύ­κλους που στέ­κο­νται κρι­τι­κά ένα­ντι του μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (μετά και από την ανα­δη­μο­σί­ευ­ση του άρθρου στο rednotebook), αξί­ζει να συ­νε­χί­σου­με τη δου­λειά που ξε­κί­νη­σε ο Γάλ­λος οι­κο­νο­μο­λό­γος από εκεί που την άφησε, θέ­το­ντας δη­λα­δή εμείς το ερώ­τη­μα εάν υπάρ­χει «καλό ευρώ». Γιατί όποιος ρω­τά­ει μόνο εάν υπάρ­χει «καλή δραχ­μή», αφή­νει τη δου­λειά μι­σο­τε­λειω­μέ­νη.

ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Το ευρώ, λοι­πόν, είναι εκ φύσεως «κακό», διότι επιβάλλει σε κάθε οι­κο­νο­μία της νο­μι­σμα­τι­κής ένωσης να αντι­με­τω­πίζει τις μα­κρο­οι­κο­νο­μι­κές της ανι­σορ­ρο­πίες με τη δια­δι­κα­σία της εσω­τε­ρι­κής υποτίμησης, δη­λα­δή με τρόπο που στρέφεται ευθέως κατά των ερ­γα­ζόμενων τάξεων και των συν­δι­κα­λι­στι­κών τους ορ­γα­νώσεων. Το ευρώ επιβάλλει τη δια­δι­κα­σία της εσω­τε­ρι­κής υποτίμησης ανεξάρτητα από τους θε­σμούς που ορί­ζουν τον τρόπο λει­τουρ­γί­ας της Ευ­ρω­ζώ­νης, της Ευ­ρω­παϊκής Κε­ντρι­κής Τράπεζας και των άλλων βαθ­μί­δων της νο­μι­σμα­τι­κής ένωσης. Είναι η θε­σμο­θε­τη­μένη μορφή της εσω­τε­ρι­κής υποτίμησης - και όλοι μας πλέον γνω­ρί­ζου­με τι ση­μαί­νει εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση. Επο­μέ­νως, δεν είναι μια πο­λι­τι­κή (και μόνο κα­τα­χρη­στι­κά την απο­κα­λού­με έτσι), διότι στην έν­νοια της πο­λι­τι­κής εμπε­ριέ­χε­ται η έν­νοια της επι­λο­γής. Στην πε­ρί­πτω­ση, όμως, της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, από τη στιγ­μή που υιο­θε­τείς το ευρώ, δεν υπάρ­χει επι­λο­γή, πρό­κει­ται για δια­δι­κα­σία προ­σαρ­μο­γής που ακο­λου­θεί ανα­γκα­στι­κά κάθε χώρα της Ευ­ρω­ζώ­νης όταν πρέ­πει να μειω­θούν οι τιμές της ένα­ντι των αντα­γω­νι­στών της, για λει­τουρ­γία χτι­σμέ­νη μέσα στην δομή του οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος, ανα­γκα­στι­κή και υπο­χρε­ω­τι­κή - και αυτό που της προσ­δί­δει αυτόν τον ανα­γκα­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα είναι η υιο­θέ­τη­ση του ευρώ ως εθνι­κού νο­μί­σμα­τος. Δεν χρειά­ζε­ται, δη­λα­δή, να υπάρ­ξει πο­λι­τι­κή από­φα­ση, επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση και εναρ­κτή­ριο λά­κτι­σμα της δια­δι­κα­σί­ας ώστε να εκ­κι­νή­σει η εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση - θα ξε­κι­νή­σει μόνη της, έχει αυ­τό­μα­το πι­λό­το που εγκα­τα­στά­θη­κε εδώ με την υιο­θέ­τη­ση του ευρώ. Ούτε μπο­ρεί κά­ποιος να απαλ­λα­γεί από την εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση επει­δή απαλ­λά­χθη­κε από τα μνη­μό­νια (που βε­βαί­ως ενι­σχύ­ουν και διευ­ρύ­νουν τα απο­τε­λέ­σμα­τά της). Η Ισπα­νία και η Ιτα­λία δεν υπά­χθη­καν σε μνη­μό­νιο, αλλά η δια­δι­κα­σία της εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης ξε­κί­νη­σε εκεί και ανα­πτύ­χθη­κε πλή­ρως. Ούτε απαλ­λάσ­σε­ται μια χώρα από την εσω­τε­ρι­κή υπο­τί­μη­ση επει­δή μεί­ω­σε το εξω­τε­ρι­κό χρέος της. Για να γίνει κα­τα­νοη­τό, όμως, για ποιο λόγο ισχύ­ουν αυτά, πρέ­πει να κά­νου­με έναν μικρό απο­λο­γι­σμό των εσω­τε­ρι­κών υπο­τι­μή­σε­ων.
Μι­κρός απο­λο­γι­σμός των εσω­τε­ρι­κών υπο­τι­μή­σε­ων