Του ΚΜ
Στο πρώτο σημείωμα με τίτλο "Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ" (29/8/15) που δημοσιεύθηκε στην Iskra (βλ. εδώ)
επισημαίνονταν τα χαρακτηριστικά του κόσμου του ΟΧΙ που θα μπορούσαν να
τον ωθήσουν στην εκ νέου αδράνεια, στην περιθωριοποίηση και στην αποχή ή
αρνητική στάση απέναντι στις εκλογές.
Επισημαινόταν η δυσκολία απεύθυνσης
της Λαϊκής Ενότητας στις μάζες του ΟΧΙ, η απουσία οργανωτικής δομής που
θα επέτρεπε την πολιτική σταθεροποίηση και ωρίμανση της παρέμβασης όλου
αυτού του κόσμου που βγήκε στο πολιτικό προσκήνιο με το δημοψήφισμα.
Και αντίστροφα, επισημαινόταν ότι η απουσία οργανώσεων
λειτουργεί αρνητικά και για την ίδια τη Λαϊκή Ενότητα, επειδή χάνει την
επαφή της με τις ιδέες, τις επιθυμίες και τους φόβους των κοινωνικών
στρωμάτων που επιθυμεί να εκπροσωπήσει πολιτικά.
Μετά το σοκ της στροφής του, μνημονιακού πλέον, ΣΥΡΙΖΑ «ο μηδενισμός, η αντίληψη ότι "όλοι είναι το ίδιο", η αποχώρηση από την πολιτική πάλη, η αποχή»,
για τα οποία γράφαμε στο σημείωμα της 28/8, λειτούργησαν. Η Λαϊκή
Ενότητα πάλεψε, με λάθη είναι αλήθεια—μόνο ο Πάπας είναι αλάθητος—κάτω
από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, χωρίς μέσα και χωρίς χρονικά
περιθώρια. Μπορεί να υπήρξαν κενά στον πολιτικό της λόγο, αλλά είναι η
μόνη δύναμη που πάλεψε με αξιώσεις προβάλλοντας αξίες και πολιτικές
πραγματικής ανατροπής του μνημονιακού καθεστώτος.
Προφανώς και το εκλογικό αποτέλεσμα επίσης πρέπει να ερμηνευτεί σαν κάλεσμα προς τη Λαϊκή Ενότητα
να οργανωθεί, να γίνει σαφέστερη, να επεξεργαστεί τις θέσεις της, να
ξεκαθαρίσει επίσης τα ταξικά της χαρακτηριστικά και τους μακροπρόθεσμους
στόχους της.
Η πρόκληση προς
τη Λαϊκή Ενότητα είναι να αποδείξει ότι εκφράζει βαθύτερες διαδικασίες
του Ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, να ξεπεράσει τους στενούς κύκλους
της αριστερής διανόησης και να αναδείξει ένα συνολικό «σχέδιο» ανάταξης
της Ελληνικής κοινωνίας με σύγχρονους μεν, ταξικούς δε, όρους.
Όμως, επίσης μπαίνουμε σε μια περίοδο που ευνοεί τις συγχύσεις, τις θεωρίες «ήττας».
Διαβάζουμε σε σχόλια αριστερών "κριτών" περί «της συντριπτικής ήττας
που υπέστη το ΟΧΙ από την κυβέρνηση Τσίπρα και του τσακίσματος του
αγωνιστικού φρονήματος της κοινωνίας» ότι «το μέγεθος της ήττας είναι
τέτοιο που συμφιλιώνει τον βασανιζόμενο με το βασανιστή του» και άλλα
μελοδραματικά. Ανεξάρτητα από τις όποιες θετικές ιδέες μπορεί να
περιέχουν παρόμοια σχόλια, όταν καταπιάνονται με το τι πρέπει να γίνει
στο μέλλον, αγνοούν το βασικό: Ότι η ταξική βάση των μνημονίων
γεννά αναπόφευκτα την ταξική πάλη, ότι η Λαϊκή Ενότητα έγραψε
αγωνιστικές παρακαταθήκες και είναι ουσιαστικά η μόνη δύναμη που στάθηκε
απέναντι στον Αρμαγεδδώνα, ότι το στοίχημα για την ανάπτυξή
της είναι να συνεχίσει να στέκεται όρθια, να καταφέρει να δεθεί με τα
κοινωνικά στρώματα που θίγονται και ψάχνουν να βρουν διέξοδο, να τα
μπολιάσει με πρωτοπόρες ιδέες και να διδαχθεί από αυτά και την πείρα
τους. Προφανώς και για να πετύχει να κάνει τέτοια βήματα, η Λαϊκή Ενότητα θα πρέπει να συζητήσει, να ξεκαθαρίσει, να παρέμβει πολύ πιο αποτελεσματικά. Χωρίς κραυγές και ψίθυρους, με ψυχραιμία και με πολιτικό τρόπο.
Η βίαιη αναδιάταξη των όρων απόσπασης υπεραξίας που επιχειρεί η άρχουσα τάξη στην Ελληνική κοινωνία μέσω των μνημονίων, η ένταση της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η λεηλασία του
κοινωνικού πλούτου θα γεννούν αντιστάσεις και αντιδημοκρατικές
εκτροπές. Το πρόβλημα μέσα στην αριστερά είναι οι ιδέες που θα
ηγεμονεύσουν και αν αυτές θα καταφέρουν να οργανώσουν την αντίσταση της
Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην καταστροφή. Οι κραυγές, οι οδυρμοί
και οι ολολυγμοί ούτε ιδέες προσφέρουν ούτε αντιστοιχούν στην
πραγματικότητα της συνεχιζόμενης πάλης των υπαρκτών λαϊκών κοινωνικών
στρωμάτων στο πεδίο της υπαρκτής ταξικής πάλης.
Η Λαϊκή Ενότητα θα κριθεί από την ετοιμότητά της
να ανταποκριθεί σε αυτή την πραγματικότητα και όχι στις φαντασιώσεις
"αμαρτίας-μετάνοιας-εξομολόγησης-άφεσης" που ουσιαστικά ξεδιπλώνουν οι,
καλών προθέσεων οπωσδήποτε, οδυρόμενοι "κριτές".
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
